کلیدهای موفقیت یک رزمی کار در هنگام مبارزه

با سلام خدمت رزمی کاران عزیز و دوستاران این ورزش:  
براستی عوامل موفقیت در یک مبارزه رزمی چیست؟ آیا کسی که ضربات پای پرقدرت و سریعی داشته باشد؟ یا کسی که بتواند به حریفش ضربات سنگین دست بزند؟ یا فردی که قادر باشد فنون قفلی و پرتابی را به خوبی اجرا نماید؟ این مطلب را مدت زیادی بود که میخواستم بزارم اما کامل نبود که بر اساس تجربیات در ورزش رزمی و برای بالا بردن اطلاعات و اعتماد به نفس و عوامل موفقیت یک رزمی کار توسط.....نوشته شده.

اصولاً در پیروزی یک نبرد رزمی عوامل بسیاری دخالت دارند، اما چند عامل هستند که از عوامل دیگر بسیار مهمترند که در پی می آید:
?-ریلکس بدن: «ریلکس» واژه ای است انگلیسی و بمعنای شُل کردن بدن. رزمی کاری که بتواند به طرز صحیحی بدنش را ریلکس و شُل کند به راحتی قادر است پارازیت‌ها و افکار منفی ذهن خود را کنترل نماید و فکرش را آرام سازد. به عبارتی «وقتی که بدن آرام شود، ذهن نیز آرام می شود».زمانی که ذهن آرام شد، فرد می تواند از تمام تکنیکها و فنون رزمی خود، در مبارزه حداکثر استفاده را ببرد. بعلاوه وقتی که بدن ریلکس و آرام باشد، انرژی جسمی و روحی اضافی به هدر نرفته و رزمی کار بنیه و قدرت بیشتری برای مبارزه و اجرای فنون خواهد داشت. یک رزمی کار می تواند تکنیک شل کردن بدن را به 2 طریق انجام دهد:

الف-ریلکس ثابت: این شیوه به صورت نشسته و یا اغلب، دراز کش انجام می شود و شخص بوسیله القاء حس سنگینی به خود، نقاط بدنش را شل کرده و به آرامش می رسد.

ب-ریلکس متحرک: پس از اینکه تکنیک ثابت آموخته شد، شخص می تواند ریلکس متحرک که بسیار موثرتر است را تمرین کند. ریلکس متحرک شامل حرکات نرم«تایچی»و «چی کونگ» است. این حرکات بعلت آنکه نرم، آهسته، روان و با هماهنگی تنفس انجام می شوند، عضلات رزمی کار را در حرکت، ریلکس کرده به وی آرامش روحی فوق العاده ای می بخشد. و بخاطر آنکه از طریق این حرکات، کارآیی هنرجوی رزمی بسیار بالا می رود، امروزه اکثر رشته های رزمی در جهان حرکات نرم «تایچی» و «چی کونگ» را بعنوان مکمل سبک رزمی خود تمرین می کنند.

برای خواندن  ادامه مطلب بر روی ادامه مطلب کلیک کنید

?-تقویت فنون دفاعی: متاسفانه اکثر سبکهای رزمی، بر روی تکنیکهای تهاجمی تاکید بسیار می ورزندو به تکنیکهای دفاعی، توجه لازم را ندارند. فنون دفاعی بعلت آنکه شما را در برابر ضربات حریف که گاه ممکن است منجر به نقص عضو و حتی مرگ شود، محافظت می کند در مبارزه بسیار مهمتر هستند تا فنون تهاجمی. شما می توانید تحت نظر یک استاد در عرض حداقل 6 ماه مبارزی تهاجمی شوید، ولی اگر بخواهید بصورت مبارزی تدافعی که بتواند ضربات سریع و غافلگیرانه حریف را مهار کند در آئید، احتیاج به سالها تمرین زیر نظر یک استاد با تجربه دارید. عدم دفاع سریع و اصولی ضربات، در مبارزات قهرمانان مشهور سبکهای کلاسیک نیز مشاهده می شود. سبک «وینگ چون» کونگ فو یکی از سبکهای دفاعی معروف در دنیاست که تکنیکهای دفاعی موثری دارد. وقتی که شما در اثر تمرین، مهارتهای دفاعی نان را افزایش دهید، فنون تهاجمی تان خود به خود پیشرفت می کند. ولی اگر بخواهید بیشتر بر روی تکنیکهای حمله ای تاکید ورزید، فنون دفاعی تان بطور اصولی تقویت نمی شود.

?-محکم کردن بدن: حساسیت زدایی جسمی نسبت به ضربه یکی از اصول بسیار مهم در هنرهای رزمی است. شما هر چقدر که در فنون دفاعی، سریع و هوشیار باشید، باز هم امکان دارد در مبارزه یکی دو ضربه به شما اصابت کند که البته امری است طبیعی. یا زمانی که بخواهید تکنیک های حریف را دفاع نمایید باید از دستهای محکمی برخوردار باشید. از این رو، بدنسازی جسمی یک رزمی کار در مقابل ضربه به 3 بخش تقسیم می شود:

الف-حساسیت زدایی عضله ای: در این وضعیت، حساسیت عضله ها نسبت به ضربه به تدریج از بین می روند.

ب-محکم کردن استخوانهای دست و پا: طی تمرینات رزمی و مخصوصاً مبارزه، استخوانهای هنر جویان چه در دفاع و چه در حمله بدفعات به هم اصابت می کنند و اگر یک رزمی کار ماهر در فنون رزمی استخوانهای دست و پایش محکم نباشد، ممکن است در اثر درد شدیدی که در استخوان ساعدش به علت دفاع ضربه حریف بوجود می آید، قادر به ادامه مبارزه نباشد. پس لازم است که استخوانهای ضروری، مخصوصاً استخوان ساعد دست و ساق پا محکم شده و حساسیت آنها نسبت به ضربه بتدریج از بین بروند.

ج-حساسیت زدایی صورت: از بین بردن حساسیت صورت نسبت به ضربه، اهمیت زیادی دارد. چون ضربه به صورت باعث گیجی می شود و زمانی که رزمی کاری گیج و مغشوش شود، بهترین موقع است که وی را تحت حملات متوالی قرار داد. فردی که در اثر اصابت ضربه به صورتش، گیج شود دیگر هیچ عکس العملی نمی تواند از خود بروز دهد. از اینرو، حساسیت بعضی از نقاط صورت را باید از بین برد. حساسیت زدایی صورت باید بسیار با احتیاط و بتدریج صورت گیرد و مواظب بود که به نقاط حساس مثل: بینی یا چشمها آسیبی وارد نشود. هر 3 نوع بدن سازی که در بالا تشریح شد، باید حتماً تحت نظر مربی مجرب و بتدریج انجام گیرند. البته نقاط حیاتی بدن نظیر: بیضه، چشم، حفره گردن و غیره را بهیچ وجه نمی توان در برابر ضربه مقاوم نمود و تنها راه محافظت از آنها، تقویت فنون دفاعی است.

?-توانایی مبارزه در فاصله نزدیک: مبارزه در اغلب رشته های رزمی در فاصله دور انجام می شود و بر این اساس، اکثر رزمی کاران تنها قادرند از فاصله دور مبارزه کنند و اگر فاصله بسته شود، در فاصله نزدیک نمی توانند به نحو موثری به مبارزه شان ادامه دهند. توانایی مبارزه از فاصله نزدیک، برای یک رزمی کار بزرگترین امتیاز محسوب می شود. اگر دقت کرده باشید دو نفر شخص عادی که واقعاً با هم درگیر می شوند، در یک لحظه بطور غریزی و ناخودآگاه فاصله بین خود را کم می کنند و بیشتر از ضربات دست استفاده می نمایند. و این امر، در تمام مبارزات حقیقی و آزاد رزمی، طبیعی است. و به همین علت است که اکثر قهرمانان رزمی‌کاری که در مسابقات از فاصله دور و به صورت کلاسیک و قراردادی مبارزه کرده و پیروز می شوند، در مبارزات غیرقراردادی و آزاد و همچنین درگیریهای خیابانی، بندرت می توانند حریف خود را مغلوب سازند.

تعداد معدودی از سبکهای رزمی هستند که مبارزه شان از فاصله نزدیک و بیشتر با استفاده از دفاعها و ضربات دست (که پیروزی نهایی در یک نبرد حقیقی را تعیین می کند) می باشد. یکی از این رشته ها، سبک «وینگ چون» کونگ فو است که مبارزات این سبک، اصلی ترین و حقیقی ترین مبارزات رزمی در جهان می باشد، چون در شرایط کاملاً واقعی انجام می‌گیرند. برای نمونه، مبارزات یکی از قهرمانان معروف این رشته را بررسی می‌کنیم: «امین بوز ته په» استاد ارشد سبک وینگ چون و یکی از قهرمانان فعلی در مبارزات آزاد جهانی است. «اِمین» در بیش از 400 مبارزه کاملاً آزاد و خشن (بدون داشتن دستکش، محافظ سر و دیگر تجهیزات ایمنی) شرکت نموده و کلیه حریفان خود را معمولاً کمتر از یک دقیقه مغلوب کرده و تا به حال شکست نداشته است. در بین حریفانی که این استاد وینگ چون شکست داده، نام چند تن از رزمی کاران و اساتید مشهور رشته های مختلف رزمی نیز به چشم می خورد.

راز اصلی موفقیت امین، سرعت زیاد و هوشیاری ذهنی خارق العاده در بکارگیری تکنیکهای دفاعی و تهاجمی دست به صورت هماهنگ است. به نحوی که وی در نبردهایش با تهور زیادی فاصله خود را با حریف می بندد و با هوشیاری کامل و اغلب با استفاده از ضربات مشت مستقیم و بر هم زدن تعادل حریف، مبارزه را به نفع خود به پایان می برد. (فنونی که ذکر شد، از تکنیکهای رایج در سبک وینگ چون است) اگر می خواهید قادر شوید در فاصله نزدیک مبارزه کنید، ابتدا باید زیر نظر استادی مجرب، ضربات و دفاعهای دست خود را مهارت بخشید و سپس فنون قفلی و درویی (به زمین انداختن حریف) را بیاموزید. ضمناً از تجهیزات ایمنی نیز حتماً استفاده کنید.

?-تنفس صحیح و تقویت ششها: مَثَلی است چینی که می گوید: «اگر ضربه یک رزمی‌کار فاقد کنترل تنفس باشد، ضربه اش قدرت لازم را نخواهد داشت». رزمی کاری که به تکنیکهای تنفسی آشنا نباشد و آنها را انجام ندهد، نباید خود را یک رزمی کار واقعی بداند. اگر نگاهی به تمرینات سبکهای رزمی بیندازیم، در تمام آنها تکنیک های کنترل تنفس وجود داشته و اهمیت زیادی دارد. براستی چرا تنفس صحیح برای یک رزمی کار بسیار مهم است؟

اجازه دهید با مثالی ساده، مطلب را روشن تر سازیم: اگر شما از چیزی بترسید و یا نسبت به موضوعی خشمگین شوید، اولین ریتم بدنی تان که از تعادل خارج می شود، تنفس شماست که سریع و تند می گردد. حال اگر در این وضعیت بتوانید نفسهای عمیق و شکمی انجام دهید یا به عبارتی تنفسهایتان را کنترل کنید، بسرعت آرام شده و انرژی جسمی و روحیتان تحلیل نمی رود.

پس اگر مایلید طی تمرینات و مبارزه زود خسته نشده و بنیه، قدرت و استقامت زیادی داشته باشید، تمرینات تنفسی را پیوسته انجام دهید. از طریق تمرینات صحیح کنترل تنفس، ابتدا ششها قوی می‌شوند و حین تمرینات طاقت فرسای رزمی که انرژی بدن رو به اتمام است، این ششهای قوی هستند که تنفس را خود به خود کنترل کرده و اجازه نمی دهند، رزمی کار خسته و از ادامه فعالیت متوقف شود، بلکه با تنفسهای عمیق و کسب اکسیژن بیشتر، به وی انرژی می بخشند. اینکه می بینید بعضی از هنرجویان رزمی، در نبرد زود خسته شده یا اصطلاحاً «می بُرَند» به خاطر عدم آشنائی شان به تنفس عمیق و اصولی است. نکته دیگر اینکه: یک رزمی کار اساساً باید در حین تنفس که بدن ضعیف شده و می خواهد انرژی بگیرد، تکنیکهای دفاعی و موقع تخلیه هوا که بدن قدرت گرفته و میخواهد انرژی را انتقال دهد ضربه بزند.

?-خود را به یک سبک رزمی محدود نکنید: نباید خود را تنها به فراگیری یک رشته رزمی خاص محدود کنید. چون هر سبک رزمی، مزایا و معایبی دارد و نمی توان گفت کدام رشته رزمی بهترین سبک است. بعضی ها آنقدر به رشته رزمی شان علاقه و حساسیت دارند که اگر عیبی واقعی از آن گفته شود، نمی خواهند آنرا بپذیرند. لازم به ذکر است که تمام هنرهای رزمی در دنیا از معبد شائولین در چین نشات گرفته و ریشه تمام سبکها در دنیا یکی است. و اگر دقت کرده باشید، تکنیکهای پا و دست با کمی اختلاف، در کلیه رشته ها یکسان است و تنها اسمشان فرق می کند. یکی از علتهایی که باعث شد بروسلی در دنیا شهرت بسیاری بدست آورد این بود که بروسلی با اینکه سبک اصلی اش وینگ چون کونگ فو بود، ولی اصول چندین سبک رزمی دیگر را فرا گرفته و پیوسته تمرین می نمود و خود را صرفاً به یک رشته رزمی، محدود نکرده بود. براین اساس بود که وی حرکات و فنون رزمی را مثل یک «بالِریَن» نرم و راحت و با سرعت و قدرت بسیاری بر روی حریفانش اجرا نموده همه را مجذوب خود می کرد.

( هیچ وقت از مبارزات تمرینی در باشگاه فرار نکنید (البته اجازه ندارید  :grin: ) و از هر فرصتی برای مبارزه کردن استفاده کنید زیرا تعداد مبارزات زیاد شما باعث موفقیت و اعتماد به نفس شما میشود )