مبارزه ، فرار و یا میخکوب کردن

اعمال دیگری هم علاوه بر جنگیدن و یا فرار کردن در واکنش نسبت به ترس وجود دارد که رزمی کاران باید آنها را بشناسند، میخکوب شدن که جز لا ینفک مکانیسیم تکاملی  حیات بشر می باشد و در بخش پنهان ذهن ما میخکوب شدن در واکنش نسبت به خطر به این معنا نیست که فرد شجاعت و یا قدرت ندارد. بلکه میخکوب شدن از روی آگاهی نمی باشد ، بنابراین واکنشی خودکار است که به صورت غیر عمدی صورت می پذیرد و نمی توان آنرا کنترل کرد . منشا اصطلاح ( مبارزه و یا فرار) توسط دکتر والتر کانن در سال 1915 در مقاله علمی ( تغییرات جسمانی در زمان ناراحتی ، گرسنگی ، ترس و خشم ) بود که واکنش حیوانات در زمان مواجهه با خطر را توصیف می کرد .
با این حال ، این اصطلاح معروف باعث گمراهی ما در درک واکنش حقیقی انسان نسبت به خطر و ترتیب وقوع آن شده است . در حقیقت ، پنج دکتر متخصص در زمینه روانشناسی نظریه ( مبارزه یا جنگ ) را در سال 2004 به چالش گذاشتند . آنان در مقاله ای که در مجله روانپزشکی ( روان تنی ) به چاپ رسید ، به شرح نحوه تاثیر اشتباه اصطلاح ( مبارزه یا فرار ) بر افکار عمومی نسبت به نحوه واکنش افراد به خطر پرداختند.
مقاله به مطالعات علمی که روی نخستین های غیر انسانی صورت گرفته است می پردازد . این بررسی ها آشکارا چهار نوع واکنش شخص که یکی پس از دیگری در پاسخ به خطر فزاینده صورت میگیرد می پردازد . بنابراین ، به جای دو مرحله اصلی واکنش نسبت به خطر یعنی ، مبارزه و یا فرار ،‌ چهار مرحله وجود دارد ( برخی با زیر مرحله ) . اولین مرحله مرحله ای است که آن را به طور کلی ( شوکه شدن ) میشناسند و زمانی رخ میدهد که چیزی ما را شگفت زده میکند . چه آن چیز ما را بترساند چه نترساند .
این مرحله برای ما به عنوان هنرجوی دفاع شخصی و یا مربی بسیار حائز اهمیت می باشد و باید جز لاینفک تمرین در نظر گرفته شود ، شوکه شدن از نظر بالینی مربوط به هوشیاری زیاد و یا به عبارتی نوع اول واکنش میخکوب شدن می باشد.
این واکنش منجر به گارد گرفتن ، آگاهی و تیزبینی می شود . کسی که خواستار تعیین ماهیت خطر می باشیم ارزش حیاتی این عمل مشخص است غیر از آنکه با جمع کردن حواس و تمرکز کردن ، ماهیت خطر تعیین میشود ، تمام حواس ، شکار ناشناخته ای که ساکن میماند بیشتر از آشکار شدن خودداری میکنند چون چشمان پستانداران گوشت خوار به جای تشخیص و شناسایی رنگ شکار ، ابتدا حرکت آن را شناسایی میکنند . اگر خطر جدی باشد ، واکنش بعدی تلاش در جهت فرار است .

شکست در آن زمانی است که شکارچی تقریبا بالای سر شکار قرار داشته باشد ، آن موقع است که مبارزه صورت میگیرد . مفهمومی که اصطلاح دکتر کافن به آن پرداخت (مبارزه و با فرار) است . مرحله چهارم و آخر واکنش میخکوب حقیقی است که از نظر بالینی (سکون نیرو بخش) یا (واکنش میخکوب شدن نوع دو) مربوط می شود .
این نوع دوم میخکوب شدن با حس فرار غیر ممکن مطلق همراه است و منجر به تسلیم کامل می گردد در حیوانات ، ارزش حیاتی این واکنش زمانی است که شکارچی طعمه اش شل میکند و به آن مجال مختصری برای فرار میدهد. این واکنش در حیوانات بیشتر شبیه رفتار برخی از قربانیان خشونت یا تجاوز جنسی می باشد کسانی که طی تجاوز اختیارشان را از دست می دهند ، اساسا این افراد تجاوز را جهت زنده ماندن تحمل میکنند و این کار را با کاهش مقابله با حمله کننده و استفاده از خشونت بیشتر (به صورت مرگ آور) و ایجاد حس اشتباه کنترل در حمله کننده انجام میدهند تا بتوانند مجالی برای فرار فراهم کنند . اگر قربانیان ماهیت عصبانیت شدید این واکنش بقایی را درک کنند ، احتمالا بهتر قادرند با خاطرات دردناک کنار بیایند و از اینکه چرا دعوای بزرگتری ایجاد نکرده اند احساس گناه نمیکنند .
مربیان دفاع شخصی نیز می توانند این چهار مرحله را در تمرینات هنرجویان خود بگنجانند . به ویژه هنرجوهای سطح متوسط را باید در واکنش به دامهای از پیش طراحی شده و یا شرایط غیر قابل پیش بینی شده (ایجاد واکنش ناگهانی) با مبارزه و یا یک عقب نشینی تاکتیکی (مبارزه کنترل شده) آموزش و تمرین دهند . توجه داشته باشید که در اینجا باید یک عامل پیش بینی نشده جهت واکنش ناگهانی حقیقی وجود داشته باشد . درست در حالت حیاتی ، باید از مرحله آخر یعنی فرار استفاده کنیم که مکانیسم حیاتی برنامه ریزی شده و کنترل نشده است که به هیچ وجه روی افراد تاثیر سوئی ندارد .
هنرجویان باید احساس کنند می توانند شجاعانه در همه شرایط با خط مواجه شوند اما برای چنین حسی ضرورتی ندارد که آنها را تحت فشارهای روحی پس از ضربات قرار دهیم .